“Δώδεκα χρόνια μετά το έγκλημα (και όχι τραγωδία) του Μαρί και ακόμα δεν μάθαμε να διαβάζουμε σωστά το μήνυμά του. Δώδεκα χρόνια αφότου η εγκληματική ανικανότητα του κράτους σε συνδυασμό με τον πολιτικό παχυδερμισμό οδήγησαν σαν πρόβατα στη σφαγή 13 συμπατριώτες μας που δεν είχαν εξαρχής καμία ελπίδα κι ακόμα συμπεριφερόμαστε σαν πρόβατα χειροκροτώντας εκείνους που αντί να κρατούν μια διακριτική απόσταση από ντροπή και ενοχές, τολμούν να εκφωνούν πύρινους -πλην όμως ξύλινους- επικήδειους και να κουνάνε το δάχτυλο, άραγε σε ποιους; (...) Αντί λοιπόν κάθε 11η Ιουλίου να βγαίνουμε στους δρόμους και να στεκόμαστε απέναντι από κάθε ένοικο του Προεδρικού, όχι στον ίδιο προσωπικά αλλά σ’ αυτό που αντιπροσωπεύει και είναι υπεύθυνο για τη δολοφονία 13 ανθρώπων, χειροκροτάμε τα ανακυκλωμένα λογύδρια, τις τυπικές ανακοινώσεις και τις τιμές πρωτοκόλλου εκείνων που -πρακτικά- εκπροσωπούν τον δολοφόνο τους. (...) Το Μαρί έπρεπε να είναι ο δικός μας Μάης του ‘68 όμως κατάντησε σαν τον Ραδιομαραθώνιο. Δηλαδή μια ευκαιρία για το κράτος να δείξει ότι στηρίζει την προσπάθεια των πολιτών να καλύψουν τη δική του ανεπάρκεια”.
Αυτά έγραφα πέρσι τέτοια μέρα, την πρώτη από τις τρεις μαύρες επετείου του Ιούλη, όπου τα ad nauseam μπούτια-στην-παραλία και vitamin sea ποστ εναλλάσσονται με δακρύβρεχτα λογύδρια, κατάρες και ψυχαναγκαστικές ευχές. Θα μπορούσα να έβαζα το ίδιο ακριβώς κείμενο και να παραμείνει φρέσκο και επίκαιρο, στην πραγματικότητα τίποτα δεν αλλάζει στον ρημαδότοπο, τουλάχιστον προς το καλύτερο. Και φέτος είδαμε, διαβάσαμε και ακούσαμε ακριβώς τα ίδια με πέρυσι, πριν πέντε χρόνια, πριν μια δεκαετία. Ίσως μόνο τα πρώτα χρόνια μετά την τραγωδία να ακούσαμε κάτι διαφορετικό, τότε που το έγκλημα ήταν ακόμα νωπό και το πάθος για πραγματική αλλαγή νοοτροπίας ασίγαστο. Πολύ γρήγορα όμως μετατράπηκε σε ακόμα μία τετριμμένη αντιΑΚΕΛική φιέστα με βρισιές και κατάρες για τον Χριστόφια και την οικογένειά του. Το Μαρί έχασε πια την ουσία της αντίδρασης και τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί στο “πραξικόπημα των αριστερών”, δηλαδή κάτι να τρίβουν οι δεξιοί και ακροδεξιοί στη μούρη των ΑΚΕΛικών πριν πάρουν οι τελευταίοι τέσσερις μέρες μετά τη σκυτάλη για να τους τρίψουν στη μούρη το πραξικόπημα (και στις 20 όλοι μαζί βρίζουν την Τουρκία). Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι αριστεροί να γίνονται απολογητές των εγκληματικών παραλείψεων και ευθυνών της κυβέρνησης Χριστόφια και οι δεξιοί του πραξικοπήματος της ελλαδικής χούντας και των χρήσιμων ηλιθίων ΕΟΚΑΒητατζήδων. Εκεί φτάνει η κομματική/ιδεολογική τύφλωση. Να ξεπλένεις ένα έγκλημα αρκεί ο αντίπαλος να μην έχει πάτημα να σου την πει. Εκεί που για χρόνια η γλώσσα του δεξιού δεν γύριζε να καταδικάσει το πραξικόπημα (τουλάχιστον με την ίδια βδελυγμία που δείχνει για την εισβολή) και απλά σιωπούσε, τώρα απαντά “μιλάτε κι εσείς, ξεχάσατε το Μαρί;”.
Το Μαρί ναι μεν είναι ένα έγκλημα της διακυβέρνησης Χριστόφια, ένα στραπάτσο από το οποίο το ΑΚΕΛ τώρα κάπως άρχισε να συνέρχεται (κι αυτό παίζεται, δεν σταμάτησε χρονιά να παίρνει την κατιούσα) όμως θα ήταν στενόμυαλο και μικροκομματικό να μείνει κάποιος μόνο σ’ αυτό. Η 11η Ιουλίου θα έπρεπε να μείνει στην ιστορία ως ημέρα μνήμης και διαμαρτυρίας ενάντια στη διαχρονικά εγκληματική κρατική ανεπάρκεια. Αντ’ αυτού καταλήφθηκε από αυτούς ακριβώς που έπρεπε να στηλιτεύει και την μετέτρεψαν σε ακόμα μία γραφειοκρατική φιέστα με stock λογύδρια και ανακοινώσεις.
“Η θυσία των 13 να γίνει οδοδείκτης για όλους εμάς ώστε να μην ζήσουμε ξανά μια τέτοια τραγωδία” είπε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης στην ChatGPT ομιλία του, παραλείποντας φυσικά να αναφέρει πόσα ακριβώς μικρά Μαρί αποφύγαμε από καθαρή τύχη στον ενάμιση χρόνο διακυβέρνησής του, από τις απανωτές πυρκαγιές και τα ελλιπή πτητικά μέσα πυρόσβεσης μέχρι τα αλλοιωμένα φάρμακα σε αποθήκες αχούρια και τον υπόκοσμο που κάνει κυριολεκτικά πάρτυ.
Εδώ θα’ μαστε. Όπως και το πραξικόπημα έτσι και η επέτειος του Μαρί θα ξεπεράσει τη χρησιμότητά της και θα περάσει στη λήθη. Κανένα κράτος δεν θέλει να του θυμίζουν την εγκληματική του ανεπάρκεια. Ακόμα κι αν είναι χρεωμένη στον αντίπαλο, ξέρει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκάσει και στα δικά του μούτρα...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
