Ζωή στο πίσω κάθισμα

Σε αναχρονιστικές, κομπλεξικές και ψωνισμένες από την πλασματική ευμάρεια (παρά το wake up call του 2013) κοινωνίες όπως τη δική μας, άνθρωποι ουσιαστικά χωρίς ζωές, σκοπό ή κάποιο σημαντικό έργο να επιδείξουν, βρίσκουν κάποιο νόημα στις θλιβερές υπάρξεις τους μέσω του κανιβαλισμού των “κακών” της επικαιρότητας. Όχι όμως οποιωνδήποτε κακών, μη γελιέστε. Οι ίδιοι αυτόκλητοι δικαστές, ένορκοι και δήμιοι μπορούν κάλλιστα να ξεπλύνουν γυναικοκτόνους (“ποιος ξέρει τι θα του έκανε η άλλη”), βιαστές (“ας μην προκαλούσε κι αυτή”), κακοποιητές (“γίνατε όλοι υπερευαίσθητοι, ούτε κουβέντα δεν σηκώνετε πια”) και φυσικά κάθε διεφθαρμένο κάθαρμα εκεί έξω εάν είναι του σπιτιού ή του κόμματος (“γιατί οι άλλοι καλύτεροι είναι;”). Όμως η μάνα που ξεχνάει στο μωρό της στο αυτοκίνητο με συνέπεια τον θάνατό του, είναι ευκολάκι. Όλοι μισούν την απρόσεκτη, ξεχασιάρα, επιπόλαια, ακατάλληλη μάνα, πόσο μάλλον όταν η ανικανότητά της προκαλεί τον θάνατο του παιδιού της. Και για τους μπαμπάδες που έχουν ξεχάσει τα παιδιά τους στο αυτοκίνητο έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά όμως για κάποιο λόγο (που ξέρουμε πολύ καλά ποιος είναι αυτός) η κοινωνία αν όχι αποδέχεται σίγουρα είναι πιο ελαστική απέναντι σε έναν απρόσεκτο, επιπόλαιο ή αδιάφορο πατέρα (βασικά σαν να περιμένει αυτή τη συμπεριφορά από εμάς - ευχαριστούμε για την ψήφο εμπιστοσύνης), όμως θα στείλει με συνοπτικές διαδικασίες στο εκτελεστικό απόσπασμα την αντίστοιχη μάνα. Εδώ την αποκαλούν φόνισσα έτσι και ρίξει το παιδί του βιαστή της, πόσο μάλλον εάν προκαλέσει -έστω και άθελά της- τον θάνατο ενός βρέφους. Η κρεμάλα του Facebook την περιμένει.

Το “σύνδρομο του ξεχασμένου παιδιού” είναι υπαρκτό και μαστίζει τον σύγχρονο κόσμο όπου οι νέοι γονείς προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε 12ωρες δουλειές, τις πολλαπλές υποχρεώσεις, τους εξοντωτικούς ρυθμούς των αστικών κέντρων και τις απαιτήσεις ενός μωρού, πολλές φορές χωρίς βοήθεια, μέσα ή στήριξη από το κράτος. Δεν υιοθετώ απόψεις τύπου ότι για το πρόσφατο περιστατικό στη Λευκωσία φταίει ο καπιταλισμός ή ο Χριστοδουλίδης, αν και εκφράζονται με καλές προθέσεις φλερτάρουν έντονα με τη γραφικότητα και απομακρύνουν τη συζήτηση από μια πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση του φαινομένου. Άλλωστε οι 18 εβδομάδες άδειας μητρότητας είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη ενώ πέρσι η κυβέρνηση ανακοίνωσε αύξηση στις 22 (αν και ακόμα να πάει το νομοσχέδιο στη Βουλή), όμως και 52 να ήταν δεν θα έλυνε το πρόβλημα. Το σύνδρομο παραμένει αντικείμενο μελέτης με τους επιστήμονες να μην έχουν καταλήξει σε οριστικά, ασφαλή, συμπεράσματα αν και το επικρατέστερο είναι πως φταίει η μνήμη. Μόνο στις ΗΠΑ καταγράφονται κάθε χρόνο 38 θάνατοι βρεφών που ξεχνιούνται από τους γονείς τους σε κλειδωμένα αυτοκίνητα και καταλήγουν από υπερθερμία. Υπολογίζεται πως το 25% των γονέων ξεχνούν κάποια στιγμή ότι υπάρχει μωρό στο πίσω κάθισμα, ειδικά όταν εκείνο κοιμάται ή κάθεται ήσυχο χωρίς να κάνει τον παραμικρό θόρυβο. Μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή στον καθένα από εμάς - ακόμα και σ’ αυτούς που κουνούν επιδεικτικά το δάχτυλο ή στήνουν διαδικτυακές κρεμάλες (δεν θα το παραδεχτούν φυσικά γιατί είναι σε όλα τέλειοι).

Λόγω της ανησυχητικής αύξησης περιστατικών του συνδρόμου παγκοσμίως οι αυτοκινητοβιομηχανίες δεσμεύτηκαν στην καθιέρωση μηχανισμών ειδοποίησης για τα πίσω καθίσματα, υπενθυμίσεων τέλους διαδρομής ή άλλων μέτρων αντιμετώπισης μέσα στο 2025 ενώ Ιταλία και Ισραήλ ψήφισαν νόμους που απαιτούν αυτού του είδους τα μέτρα προστασίας για τα νέα μοντέλα. Στην Κύπρο, όπου ναι μεν το φαινόμενο δεν είναι τόσο συχνό όμως συμβαίνει και με τις θερμοκρασίες που χτυπάει το νησί δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα επιβίωσης, θα κλάψουμε πολλά μωρά μέχρι να δούμε κάτι ανάλογο - δείτε μόνο πόσα χρόνια μας άφησαν να κυκλοφορούμε με φονικούς αερόσακους. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε κάτι πιο δραστικό. Μια λύση θα ήταν η υποχρέωση -βάσει σχετικού νόμου- των νηπιαγωγείων να επικοινωνούν με τους γονείς σε περίπτωση που κάποιο μωρό δεν εμφανιστεί μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Στο χθεσινό περιστατικό η μητέρα μετέβη το απόγευμα μετά τη δουλειά πεζή στο νηπιαγωγείο όπου υποτίθεται άφησε το 9μηνο μωρό της το πρωί. Όταν της είπαν ότι δεν το πήγε ποτέ, έτρεξε στο αυτοκίνητό της όμως ήταν ήδη αργά. Εάν το νηπιαγωγείο επικοινωνούσε μαζί της το πρωί, η τραγωδία θα είχε αποφευχθεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ευθύνεται το σχολείο. Όμως με έναν σχετικό νόμο και τα λίγα λεπτά που θα αφιερώσει μία νηπιαγωγός στο να τηλεφωνήσει τους γονείς για την αργοπορία του παιδιού μπορεί να σώσει ζωές. Μπορεί 99 φορές στις 100 να υπάρχει λογική εξήγηση για την απουσία/αργοπορία του παιδιού όμως η μία φορά που θα αποβεί σωτήρια, αξίζει σίγουρα τον κόπο ή την αμηχανία. Δείτε το σαν ένα επιπρόσθετο δίχτυ ασφαλείας, δεν σημαίνει ότι θα προσέχεις λιγότερο, απλά να ξέρεις ότι κάποιος προσέχει τα νώτα σου σε περίπτωση που σου συμβεί. Μιλάμε για ανθρώπινες ζωές και δη ανυπεράσπιστων μωρών, σίγουρα αξίζει το όποιο ξεβόλεμα ή επιπρόσθετη ευθύνη.

Μια λύση πρακτική, χειροπιαστή, άμεση και σίγουρα πιο αποτελεσματική από το “φταίει ο καπιταλισμός” ή “το ανάλγητη κράτος”. Όσο για τους δήμιους των σόσιαλ, βρείτε επιτέλους κάποιο άλλο γαμημένο χόμπι πέρα απ’ το να τρίβετε την “τέλεια” ζωή σας στη μούρη ανθρώπων που μόλις κατέστρεψαν για πάντα τις δικές τους...